De activiteiten van de Loopgroep staan al een tijdje op een laag pitje. We hebben een mooie periode gehad waarbij alle lopers fris en fruitig waren en dan is het voor een aantal van ons een genot om over een hardloopevenement een verslag te schrijven. Voor een aantal van ons is het schrijven van belevenissen een hel. Zoals hardlopen voor een groot aantal van ons het afgelopen jaar ook een hel was. Een hel in de vorm van blessures. Vrijwel iedereen heeft het afgelopen jaar te kampen gehad met een blessure, een vormDIP of beiden. En dan gebeurt er weinig. Als er dan al eens iemand een loopje doet en als enige Zo'er meedoet dan is de afspraak dat er geen verslag geschreven hoeft te worden......en zo tikt de tijd voort en dan is het ineens augustus 2018.

Ik ben een van de regelmatige schrijvers die ook regelmatig aan een wedstrijdje deelneemt en ook regelmatig in de lappenmand zit. In de afgelopen dertien maanden is geregeld gevraagd een stukje je schrijven en heb ik ook toegezegd dat te doen. Aangezien belofte schuld maakt, hierbij een terugkiekje naar de afgelopen dertien maanden. Ik doe dat aan de hand van mijn logboek. Een wat?? Een logboek. Heb jij een logboek? Waarom vraag je je af? Dat weet ik eigenlijk niet. Mijn eerste loopje dateert van 28 juni 1986 en was een Coopertest van judovereniging Kiai. Ik liep toen als vijftienjarige toen een afstand van 3160 meter. Ik judoode in die periode en de wedstrijdjudoka's startten in die periode met krachttraining en looptraining. Tijdens de vakanties liep ik dan wedstrijdjes om mijn conditie op peil te houden. En ik vond het leuk om dat bij te houden. En dat doe ik dus nog steeds. Hieronder zie je dus wat ik allemaal heb gelopen. De linkse kolom verwijst naar het aantal loopjes waaraan ik heb meegedaan en de rechtse kolom naar de klassering. Dat ben ik gaan doen toen er van elk loopje een tijdwaarneming en uitslag kwam. Dat was vroeger bij trimloopjes niet het geval.

De eerste twee loopjes waren funloopjes: de Saeftingerun en Dwars door de Zwingeul.

Dwars door de Zwingeul en de Saeftingerun waren twee loopjes waarin het weer lekker was om bezig te zijn. Ik heb vorig jaar ook het stratenloopcircuit meegedaan en raakte in de laatste loop geblesseerd aan mijn hamstring. Na een aantal weken rust konden we dus weer voorzichtig aan beginnen. Door lekker door de modder en het zand te rennen en daarbij ook Belle, mijn hond mee te nemen. Dat is ons trainingsmaatje als de temperaturen niet te hoog zijn. Twee mooie loopjes waarbij meedoen echt belangrijker is dan winnen en de gezelligheid vooraf en nadien belangrijk zijn. En wat ons opvalt is dat Zeeuws-Vlaanderen zich daar prima voor leent!

https://www.youtube.com/watch?v=EIg2kC5xFyk (volledig bewegend beeld rondom 33:00 min, Sandra en Nick (ze zijn het echt! rond 44:38!).

Beeld Dwars door de Zwingeul

Belle is mijn hond en die moet af en toe verplicht mee rennen om in shape te blijven. Als Sandra en Nick meegaan is dat geen probleem, daar loopt zij graag mee aan de voet. Als ze alleen met mij rent dan heb ik het idee dat ze denkt dat ik mijn voeten of thuis heb gelaten of 100 meter achter me aansleep...ofwel ze loopt dan nooit naast me. Om een hond mee te nemen in een trimloopje is eigenlijk gekkenwerk, net zoals een kinderwagen tijdens een wedstrijd. Maar bij de Zwingeul kan het omdat er volop ruimte is op het parkoers en ik Belle vast heb aan de lijn. Belle geniet er enorm van, en dan vooral van het appelgebak na afloop!

Het crossseizoen

Wanneer ik precies het wilde plan kreeg om toch weer een marathon te proberen te lopen weet ik niet meer precies maar het had te maken met een verbeterende mobiliteit van de gekwetste enkel. Hierdoor voelde ik bij elke stap minder "pijn" en bemerkte ik dat het lopen op instabiele ondergronden en klimmetjes me beter af ging. De focus kwam te liggen op de marathon Zeeuws Vlaanderen in april 2018. Dan kon ik het winterseizoen mooi gebruiken om inhoud te kweken. En wat leent zich hier goed voor: juist, crossen! En laat ik daar nu een groot liefhebber van zijn. Niets is mooier dan kapot gaan op een afwisselend parkoers in de natuur. Uiteindelijk vijf van de zeven wedstrijden gelopen, waarbij ik merkte dat de inhoud langzaamaan terugkwam maar dat de snelheid behoorlijk te wensen overliet. Vanaf eind november tot half januari gekwakkeld met "verkoudheiddienietdoorzet". De Deltacross toch gelopen terwijl dit niet verstandig was, want bij thuiskomst sloeg de koorts flink toe. Kort na dit kwakkelen kwam er nog een peesontsteking scheenbeen overheen, waardoor ik enkele weken rust heb gehouden. Ik heb de Grevelingencross en de Scheldesportcross gelaten voor wat die was. Uiteindelijk een 5e plaats in het overall klassement behaald, waar ik bij goede gezondheid maximaal vierde had kunnen worden.

starts  107
   H45-54                                            Moe Eld Ink Del Sch Gre Kus bon tot  w
 1 Verhage         Arjo            0040 Dynamica     182 200 191     186 194 186 05 0962  6
 2 Mourik          Piet van        0022 Delta Sport  164 188 170 168 191 182 180 15 0926  7
 3 Vos             Wilko de        0034 AV'56        180     172 178 197 184 182 05 0926  6
 4 Wieles          Adriaan         0080 Scheldesport 155 174 154 157 182 174 170 15 0872  7
 5 Alphen          Edwin van       0013 Dynamica     160 182 164 162         172 00 0840  5
 6 Zeeuw           Alwin de        0099 Scheldesport 153 161 144 131 174 164 153 15 0820  7
 7 Broecke         Francois v d    0051 Wielingen        162 152 144 178     159 00 0795  5
 8 Maat            Harold de       0110 Scheldesport 141 152 133 101 163 155 142 15 0768  7
 9 Heijden         Kees van der    0023 Dynamica     139 144 124 103 161 151 141 15 0751  7
10 Platteeuw       Albert          0073 Scheldesport 152 163     118 168     144 00 0745  5
11 Murre           Walther         0240 Scheldesport     149 130 126 170     146 00 0721  5
12 Lievense        Hans            0340 Middelburg   126 134 105 054 151 133 123 15 0682  7
13 Goetheer        Rene            0117 Wolphaartsdi 132     120 085 158 148     00 0643  5

Want met alle respect: Wilko, Piet en Arjo zijn voor mij niet bij te houden. Vroeger niet, nu niet en waarschijnlijk nooit niet. En kijkend naar de foto's zal het ook te maken kunnen hebben met niet helemaal wedstrijdafgetraindzijn......ofwel...tikkeltje te zwaar.

De Stratenloopjes

Over de stratenloopjes kan ik kort zijn, aangezien ik hier al uitgebreid verslag over heb gedaan: http://www.loopgroepzo.nl/nl/verslagen/229-stratenloopcircuit-2018-juli-aug-18-door-edwin

Marathon Zeeuws-Vlaanderen

Zoals hierboven geschreven was de voorbereiding voor deze marathon verre van ideaal. Maar wat is een ideale voorbereiding als uitlopen van een marathon het belangrijkste is? Zoals hierboven al gezegd zorgde de peesontsteking voor een keuzemoment? Afhankelijk van het herstel zou de voorbereiding tot de marathon drie maanden kunnen zijn....maar dat werden 9 weken. Na bijna twee weken absolute rust was de peesontsteking weg en kon ik weer trainen. Dat was een meevaller. Dit terwijl mijn basisconditie door de netnietgezondheid ook al niet om over naar huis te schrijven was. Dus uiteindelijk ben ik gaan rekenen: als ik elke week mijn duurloop vanaf 20 km met twee km zou verlengen dan kom ik rond de marathonafstand uit. En dan zou ik tegen die tijd wel kijken met welke snelheid ik de marathon kon lopen.

Afijn....mijn werk in die periode was veelal in Bergen op Zoom en dan is de Brabantse Wal een ideale plek om te trainen. De eerste drie/vier duurloopjes waren wennen. Met een gemiddelde van net geen 10km per uur en af en toe op hartslag maximaal 140 slagen liep ik deze trainingen. Tijdens een van de trainingen stond ik zelfs na 21 km geparkeerd met een heuse hongerklop. Daar had ik dus totaal geen rekening mee gehouden. Deze trainingen gingen een aantal weken uiterst moeizaam. Ik kon mijn loopdraai niet vinden, pijn in de poten en ik had er ook weinig lol in. Maar na een week of vier stug doorgaan ging het lichaam en mijn geest wennen aan de inspanning en dan begint automatisch het enthousiasme toe te nemen. Als je dan ook nog de week ervoor een prima generale aflegt dan ben je klaar voor de marathon en beginnen de gedachten weer te ontstaan om toch van plan te veranderen. Wat was dat plan dan?: 3:30 uur. Die tijd had ik samen met Renate de Reus afgesproken en ik zou haar hazen. Het was haar eerste marathon dus ik wilde hier wel een steentje aan bijdragen. We hebben een aantal keren samen getraind. Dat was wel nodig ook want Renate heeft een pasfrequentie van 540 per minuut waarbij je dus continu tiktiktik hoort en je zelf automatisch in die frequentie mee wil lopen. Maar dat loopt dus juist voor geen meter.....dus het samen trainen had vooral tot doel te wennen aan het getik...en dat lukte vrij aardig. Renate was in de week voor de marathon redelijk nerveus en kwam met het een na de andere aanpassing....maar gelukkig besloot ze op de dag zelf toch het plan 3:30 aan te houden. Althans tot het startschot klonk, want daarna was ze los en gingen de eerste km's veels te rap. Waarschuwingen van mijn kant hielpen niet. Ze liep lekker en wilde dit tempo vasthouden. Dat lukte vrij aardig, tot km 16. Toen wat het over en uit.....maagproblemen zorgde ervoor dat ik van Tim (haar fietsbegeleider) het sein kreeg dat ik verder mocht lopen als ik dat wilde omdat het met Renate niet meer ging. Getver, dat was balen. Dus ik kon vanaf dat moment mijn eigen tempo lopen. Het tempo ging iets omhoog en uiteindelijk finishte ik in 3:24, waar ik zeer tevreden mee was. Ook tijdens deze marathon was de temperatuur niet mijn vriend. Dus elke waterpost heb ik gedronken en stil gestaan om voldoende vocht tot mij te nemen. En bij de finish had ik nog het idee dat ik te weinig gedronken had. Maar belangrijk: mijn enkel heeft het de hele weg gehouden! En nog belangrijker, de week nadien weinig tot geen last van mijn enkel....Wel van mijn fysiek, want deze marathonomstandigheden zijn niet de mijne...en ik heb enkele weken nodig gehad om te herstellen.

De rest:

Aagtekerke en Nijmegen

Als je grote stappen neemt ben je snel thuis. Zoals je in het logboek kunt zien ben ik verder in Aagtekerke geweest (maar ik heerlijk liep, maar de laatste km's op tandvlees liep). In Nijmegen de Zevenheuvelenloop afgeraffeld. Okeej, het is geen tijd onder het uur geworden maar in de vorm van toen was onder de 1:01 een tijd om dik tevreden over te zijn en nog belangrijker: lekker te lopen!, en nog belangrijker: een heerlijke derde helft te hebben in Cafe van Buuren.

Roosendaal

In Roosendaal heb ik de Halve Marathon gelopen en toen besloten om Paola van Gilst te hazen. Mijn vorm was niet super en toen ik van Ray (Paola's man) vernam dat zij onder de 1:30 (PR-tijd) wilde lopen leek het mij wel leuk hier een bijdrage aan te leveren. Samen met Michel Velkers Paola uit de wind gehoude, voorzien van drankje en gelletje etc en maar stoempen en stoempen. De laatste km heb ik ze beiden vooruit geschreeuwd maar was Paola's pijp ook leeg dus passeerde ik haar weer kort voor de finish.....en helaas, 10 seconden te kort voor een PR. Dat is best zuur. Mijn evaluatie hierop is helder: mijn Garmin gaf een juiste gemiddelde snelheid aan maar een afstand van 21,2 km (en dan loop je dus te lang, dus je kunt hier niet op vertrouwen), maar belangrijker was dat Paola onderweg aan het trutten was met drinken en gelletjes. Ze was vergeten vooraf de gelletjes op te lossen, zodat ze dat onderweg moest innemen. Hier zijn kostbare seconden mee verloren gegaan. Afijn, een dikke knuffel van Paola rijker kon ik weer direct terug naar huis waar de BBQ van Nick wachtte. Wellicht belangrijker te melden is dat dit mijn eerste loop was op een Herbalife shake, die ik een uur voor de start had opgedronken. Een prima voeding om een halve marathon op te lopen zonder bijvoeding o.i.d.

Ieper

Twee weken na Zeeuws-Vlaanderen ben ik samen met Nick naar Ieper gereden voor de halve marathon: The Great War. Een route langs "hoogtepunten" van de oorlog 1914-1918. Nick kon mij achteraf bedanken voor de vele extra informatie die ik kon geven. Doordat ik in marathonvorm stak was mijn conditie vele malen beter dan de zijne en ik was twee jaar eerder in de streek geweest en kon e.e.a. vertellen van de bezienswaardigheden. Dus Nick kon volstaan met "hummen" en ik lekker ouwehoeren. Hij blij, ik blij. Waar we niet blij mee waren was de verzengende hitte van 25+...die nekte ons onderweg een beetje. Maar voor-en nadien was dat natuurlijk prima! Een lekker terrasje gepakt, een belgisch biertje gedronken en de stad en het volk op ons in laten werken. Een topdag!

Ham

Het laatste wapenfeit waar ik iets over wil vertellen is de Trail van Ham sur'Heure. Deze trail heb ik meegepikt omdat ik dacht hier vlakbij op vakantie te zijn...dat bleek uiteindelijk nog anderhalf uur rijden te zijn....en als je dan om 8 uur moet inschrijven dan moet je best vroeg opstaan....vond mijn vrouw. Ik heb dat er wel voor over. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik was op tijd (en dat is geen business as usual) en had nog een uur tot de start. I.v.m. het warme weer wat afgegeven was had de organisatie besloten om te voorzien in extra waterposten. Dat is jammer, want dat gaat er toch iets van de charme van een trail af. Ik besloot om volledig zelfsupporting te gaan, dus bidon met voeding en een 2 liter Camelbak zodat ik onderweg niet hoefde te stoppen en door kon blijven dieselen. Dat was het plan...maar er waren onderweg een paar stukken klimwerk die mij toch noodzaakte te wandelen, te rusten, te stoppen, te vloeken, te rusten, etcetc....De warmte bleef gelukkig lang weg maar het laatste uur brak de zon door en toen werd het serieus warm. De laatste kilometers waren zeer zwaar. Onderweg had ik dus het voordeel dat ik veel lopers bij de drankposten in kon halen. Waar zij stopten om te drinken en eten, rende ik door. Niet zo gezellig, maar ik heb toch geen vrienden. Uiteindelijk eindigde ik op een mooie tiende plek!